Ler a Taniguchi sempre resulta ser un exercicio gratificante e tonificador. As súas lecturas sempre son capaces de espertar os sentimentos máis positivos e edificantes no lector. As súas obras transmiten verdadeiras sensacións de paz, tenrura, tranquilidade e amor por quen e que rodéanos. E iso que, na maioría das súas obras, e máis nas que el é o autor total, toca certos temas que poderían indicar todo o contrario, pero que o autor, a pesar de ser historias e vivencias que a xente intenta rehuir e tratar de raspallón na vida real, como poden ser o da enfermidade e a morte, consegue que a xente reciba outras sensacións, máis naturais e sinxelas, que se o mesmo tema en cuestión fose tratado con toda a súa descarnada realidade e crueza.

Esta pequena historia é a de Kenichi, que nos narra en primeira persoa uns sucesos que ocorreron cando el só era un neno de once anos. Tivo que vivir, xunto á súa irmá pequena Sakiko, cos seus avós maternos cando a nai de ambos tivo que ser ingresada para ser operada dunha grave enfermidade. Foron momentos duros para ambos os nenos que, con axuda dunha salamandra que vivía no Museo de Ciencias Naturais do pobo (que non é outro que o pobo natal de Taniguchi, Tottori) e o poder que residía no interior da gran montaña que o presidía, intentaron que a súa nai recuperásese da súa enfermidade.

Gústame esto:
Gústame Cargando...