Vacas, vacas, ….”la mar de vacas”

Saímos na prensa

Tamén se entregaron os premios dos concursos de narrativa, ilustracións e cabazas.

Aquí algún dos premiados

Outros alumnos tamén leron textos da literatura clásica relacionados co mar.

 

 

 

 

 

 

 

Reunión do club de lectura común

No noso centro contamos con dous clubs de lectura: o Club de lectura Leriadouro, para alumnado do noso centro, e outro pensado para alumnado a partir de bacharelato e adultos que empezou a funcionar dende hai uns anos en conxunto cos outros dous institutos e as ANPAs da área educativa de Ribeira. Como non ten nome eu refírome a el como Club de lectura común.

Ademais de estar dirixido a toda a comunidade educativa tamén pode participar calquera persoa que así o desexe independentemente de todo isto, como é o que está ao ocorrer desde o principio.

Facendo un seguimento no noso blog, pódese observar que as lecturas son moi diferentes e, como participante quero manifestar, que as reunións son moi interesantes e amenas e invítovos a todo o mundo a que vos animedes.

Soen ser o último xoves de cada mes na sede do Ateneo Valle-Inclán (bar Plaza, no piso de arriba) ás 20:30 horas,  pero como o mes que ven será un pouco antes debido ás vacacións de Nadal, este mes a reunión será o próximo xoves 21 de novembro.

O libro que imos comentar é Laura no deserto de Antón Riveiro Coello e contaremos coa súa presenza.

     Compostela, Barcelona, Europa durante a Segunda Guerra Mundial, Nova York a fins do século XX, son os escenarios dunha obra narrativa que ergue un sólido universo e entra na alma dos personaxes para nos falar cunha voz intensa sobre a identidade, a culpa, o amor ou a liberdade.

Nos comentarios dos lectores desta obra coíncidimos  en sinalar :

“Cada páxina non ten desperdicio. A arquitectura da novela é dunha enxeñería tal que consigue reter a historia dentro do lector por moito tempo. Por se quedan dúbidas, Antón é do melloriño que temos en Galicia como escritor.”

Moi, moi recomendable a súa lectura e a charla con el; xa  tivemos outras  é son moi agradables.

Tim Bowley de novo na nosa biblioteca

Tim Bowley é un gran narrador británico con máis de 20 anos de experiencia que percorreu Europa e América enfeitizando ao público coas súas historias. Acompáñao unha  tradutora, narradora tamén de oficio, chamada Charo Pita.

Traen ao noso centro contos de tradición oral de varias culturas do mundo: lendas do Rei Arturo, contos de fadas europeos, historias celtas, relatos dos indios americanos, contos Sufíes e de orixe Zen… mecendo ao vento, entre a voz e a fábula, sementes irresistibles de maxia e comedia.

E máis contos …

 

Alfredo era un pobre mariñeiro que perdeu o seu barco tras un temporal.

Estaba no porto e viu a unha gran embarcación se acercaba. Alfredo acercouse a ela para ver se alguén saía de alí, pero non salíu ninguén.

Subíu a bordo e mirou por todos os recunchos para buscar unha señal de vida, pero nada, ninguén.

Sorprendeulle que o barco chegase intacto ao porto e ninguén que o tripulase, e aínda por riba con aquel temporal que lle fixera perder o seu barco.

De pronto, o barco empezou a moverse. Alfredo non podía crer o que estaba sucedendo. Saíu do camarote e deuse conta que ó barco non estaba no porto, senón nun lugar dalgún océano do mundo, porque cada vez que miraba para o horizonte só vía auga e máis auga.

Púxose moi nervioso, non sabía onde estaba metido. Acercouse moito á beira do barco e caeu. Cando saía á superficie mirou para os lados e deuse conta que estaba de novo no porto, é o máis estraño e que o barco xa non estaba. Desaparecera.

El portal al Limbo

 Se contaban muchas leyendas y mitos sobre la isla de las sombras, se decía que apareció de la nada para castigarnos por nuestros pecados, pero nadie hacía caso de las leyendas, las consideraban simples historias inventadas, pero la leyenda parte de una realidad.

Marcus y Miguel, eran dos chicos inadaptados, con ansia de ser aceptados, y para ello decidieron descubrir el misterio de la isla de las sombras.

Consiguieron un bote y reunieron comida y otros utensilios que les podía hacer falta. Era noche cerrada, sin luna, y los chicos se pusieron a remar cara a la isla, el agua era tan oscura que no veían las piedras con las que chocaban, encendieron el faro antiniebla, a una distancia prudencial, para que los vecinos del pueblo no viesen el punto de luz del bote. Cuando llegaron a la costa de la isla, el pueblo del que habían salido no se veía, ni siquiera la luz del gran faro de la costa, el agua era tan oscura y densa que parecía sólida.

Marcus sacó su machete y una linterna de su mochila, y Miguel sacó una pistola de bengalas y una linterna, se adentraron en la isla, cuando más se adentraban en la isla más se acentuaba la sensación de que eran vigilados, los dos amigos estaban muy nerviosos, y sin previo aviso, Marcus fue atacado por una figura oscura envuelta en oscuridad, Miguel le disparó pero le atravesó, y Marcus se convirtió en otra figura oscura que atacó a Miguel, pero este se escapó, corrió por toda la isla intentando huir de los monstruos oscuros, pero estos siempre le alcanzaban, Miguel llegó a un claro, donde los monstruos oscuros se reunían, Miguel estaba rodeado, su corazón estaba a punto de salírsele del pecho, una figura oscura se le acercó, y cuanto más cerca estaba más frío sentía Miguel, la figura se puso delante del, y lentamente Miguel perdió la vida, convirtiéndose en una de esas figuras; Una Sombra.  

As voces do mar

Din que cando te achegas ó mar este semella falarche de historias de barcos afundidos e sereas que cantan doces e tentadoras cancións. Pois ben, eu cando me achego ó mar escoito máis ca iso. Non tiven unha vida moi longa, pero vin o suficiente como para non subestimar o que me rodea. Cando me achego ó mar escoito voces que gritan por alguén que as saque á superficie, oio os lamentos daqueles que endexamais foron traídos de volta a terra, sinto a angustia fluír da auga ata as miñas veas. Pero aquel día foi diferente.
Aquel día escoitei rir e iso non era habitual, por non dicir que ata agora se me antollaba imposible. Esa risa perségueme onde queira que eu vaia, curiosamente, o vento non deixa de traerma xunto co cheiro a auga salgada e teño a desagradable sensación de afogarme. Vexo as ventás cheas de salitre a todas horas, non importa o moito que as limpe, sempre volve aparecer. Cada vez a risa faise máis presente e todos me miran cada vez que me tapo os oídos para non escoitala. Eles non comprenden o que é. Onte achegueime á praia, era de noite e facía frío. Escoitaba a risa máis preto de min. Era
enxordecedora, aturdíame e tamén me inspiraba temor. Cando vin a súa silueta no alto dunha rocha non puiden crer que unha risa tan potente proviñese dunha persoa deaspecto tan fráxil. A luz da lúa permítíame vela, pero ía gañando en intensidade ata que me cegou. Cando volvín mirar xa non estaba, pero ó achegarme á rocha onde antes a vira atopei o corpo inerte dunha moza, corrompido pola auga salgada. Dende que a súa familia a enterrou, cada vez que hai lúa chea, a risa volve moito máis suave, coma se me dese as grazas.

La canción olvidada

Sonríe con la noticia que acaba de pegar en la pared, junto a todas las otras que empapelan las paredes de la pequeña habitación.
Se creé que se ha descubierto el pecio del Matilde a veinte millas de la costa galesa. El barco había desaparecido en 1979 junto a su tripulación y pasaje de 120 personas.
-“Ya casi estoy, padre”. Se dice a sí mismo en voz alta.
Se levanta de buen humor la mañana siguiente. Hace frío, pero el mar está calmado. Sale de su pequeño piso de Cardiff y se dirige al puerto canturreando sorprendido una pegadiza y casi olvidada canción que aprendió en su niñez.
Se sube a su barco, donde la tripulación le esperaba, lista para zarpar. Dos horas después, alcanzadas las coordenadas, se dispone a entrar en el pequeño sumergible que lo llevará a las profundidades.
Se siente incómodo. No tiene mucho sitio donde moverse y el ambiente está sobrecargado. Se vuelve a acordar, ahora confuso, del estribillo de la canción que canturreaba:
“Tin, Tan. Alrededor del pozo no podemos jugar. Tin, Tan.
Porque si nos caemos nos podemos ahogar. Tin, Tan”
Cuando ya lleva 150 metros de profundidad avista el armazón de un barco deformado, que no le cuesta identificar como el Matilde. Se acerca todo lo que puede, sintiendo cada vez más intensa la dichosa canción, acompasada a su ya agitada respiración.
Nota que algo se mueve, saliendo de la bodega del barco. Atónito contempla un enjambre de monstruos marinos con hermosa cara y cuerpo de mujer, pero cola de pez y afiladas garras y largos colmillos que se apresuran hacia él. Sin que pueda reaccionar, empiezan a destrozar frenéticas su nave. Siente la canción penetrándole la cabeza, relajando sus sentidos. Empieza a notar el agua fría en sus pies, pero no se asusta y tampoco tiene fuerza para luchar por su vida.
-“¡Descansaré contigo, padre! “

O Faro na néboa

O 29 de marzo de 1972 as autoridades procederon a escoitar a caixa negra dun barco que desaparecera case cinco meses atrás. Este aparello foi o único que atoparon entre as rochas preto do porto. Nunca se soubo máis do tema. Agora, corenta e un anos máis tarde atopáronse os informes que recollen o contido da caixa negra, onde un mariñeiro parece falar por radio.
“ (Interferencias) Teño que volver, non podo seguir perdendo o tempo. Non me podo crer que isto estea a pasar, suponse que xa debería estar en terra e aínda non vexo o faro…
Agarda! Aí o vexo, xa son quen de ver a luz. Hai alguén no faro… (Neste punto, desaparece o son. Segundos despois escoitase claramente unha voz que parece saír dunha cova) Non a mires (A gravación da un salto) Teño que volver a terra… teño que volver, está aquí, sei que está aquí… Non a mires. Vexo algo ó lonxe, teño que ir alí, se non chego… Non a mires. (Explosión) O motor! Non! Non! Vaite! Atrás! (Escóitanse unhas interferencias enxordecedoras e remata a gravación).”
Despois de ler isto falei con algunhas persoas que vivían na vila por aquela data. Algúns fálanme dunha néboa que apareceu da nada. Outros, en cambio, cóntanme que non puido haber unha noite tan clara como aquela. Pero sempre coinciden no mesmo. O faro estaba avariado e o mariñeiro desaparecido navegaba só aquela noite.

Sen título