Epitafios para Lois Pereiro

unha húmida mensaxe de vida e de furia necesaria…

Este é o epitafio que aparece na tumba de Lois Pereiro. Pois os alumnos de 1º de Bac. tamén quixeron escribir os seus, inspirándose no do poeta monfortino. Son estes:

 

Volvo estar como na miña xuventude, tirado en calquera lado e inconsciente de todo. (Fran Ruiz, 1º Bac.)	Pegádeme que non vexo! Burladores do meu repouso, axudándome a sentir o mínimo sopro de dor e vida que tanto desprecei nos meus vagos días e coma vós, gocei pouco… (Daniel Díaz Silva, 1º Bac.)
Aqueles que se nubran, aqueles que brillan, chegarán a min a través do esquecemento no que a miña vida foi, un esquecemento pleno. (Juan Manuel Queiruga, 1º Bac.)	Déixovos de herdanza o que máis aprezo das miñas posesións, o meu xeito de ver a vida, pois unha vez o seu uso dea comezo, eu mesmo suxiro que a herdanza sexa compartida. (Iago Torres Parada, 1º Bac.)
Vivín canto puiden. Agora, deixádeme morrer canto queira. (Lorena Lijó Gude, 1º Bac.)	Aquí perezo eu sen dor algunha aquí descanso eu sen lamento algún lonxe de quen eu quero preto de quen eu desexo. (Rocío Patón Cadabal, 1º Bac.)
Cantas despedidas na miña vida! Esta é soamente unha máis, a máis longa, da que ninguén pode escapar e agora xa non pido máis, quero ser un bo recordo algunha vez. (Ana Mª Ramallo, 1º Bac.)	Estou a descansar non me veñas molestar. (Lorena Calviño, 1º Bac.)
Aquí xace o meu corpo, un corpo morto, sen vida un corpo podrecido e desfigurado pero ante todo un corpo de galego. (Andrés Monteagudo, 1º Bac.)	Vou facer unha petición: recordádeme polo que tiven falado non polo que tiven calado, (que non é que fora moito). (Araceli Domínguez, 1º Bac.)
Sei que a moitos non lles gustou o que en vida fixen mais que eses garden un mal recordo significa que estiven ben. (Tamara Ouviña Paisal, 1º Bac.)	O día que eu morra bailade sen parar na miña tumba así recordarei o meu fogar e aos meus queridos ruidosos veciños de arriba. (Daniel Romano Gude, 1º Bac.)
Non choredes máis, non, por favor, que se fenecín foi só para coñecer a liberdade e tranquilidade absoluta. (Sara Martínez, 1º Bac.)	Meu ben querido amigo: Aquí estou deitado, eu preferiría estar contigo, mais estaba moi cansado. (Manuel Sobrido Santos, 1º Bac.)
“Cubrirme de ganas” Petade na porta do meu cuarto sempre que por diante dela pasedes, recordade que o necesito, que vos necesito! Cubrirme de vida, cubrirme de ganas. (José Ramón Vilar Dios, 1º Bac.)	Deixádeme, non chamedes pola miña ausencia sorride porque agora estarei máis presente ca nunca. Non me molestedes máis, xa non é necesario. Sabédelo. Seino. (Paloma Bande, 1º Bac.)
Cada vez que pasedes polo meu carón cuspídeme para facerme sentir vivo, loitade para conseguir a liberdade e así poderei descansar tranquilo. (Mary González Sobrido, 1º Bac.)	Non foi unha vida tan boa, como para chorar por ela. Non foi un home tan bo, como para chorar por el. Se chorades, chorade polo mármore que xace aquí estragado. (José, 1º Bac.)
“Sempre viva” Pasade pola miña tumba, mandádeme sinais de vida, e coa vosa axuda sentireime sempre viva. (Sabela Recamán Penada, 1º Bac.)	Pisade forte onde eu caia cando pasedes polo lugar onde caín dándome así forza para poder levantarme e vivir. (Juan José Álvarez Vázquez, 1º Bac.)
Dádeme uns sinais de felicidade xa que daquela non a puiden recibir, non me importa a dor nin a frialdade o único que desexo é en paz durmir. (Cristian Torres Sampedro, 1º Bac.)	Teño que partir aquí non podo vivir, deixádeme ir que aquí non podo seguir. (Rubén Fernández Ayaso, 1º Bac.)
Xa que non podo vivir para sempre, mantédeme vivo polo menos na vosa memoria, só recordádeme como fun, o que fixen, para ben ou para mal, só facédeo. (Marco Antonio Romay Brión, 1º Bac.)	Poderás facerme o que queiras cando eu estea alí abaixo sen facer nada, aínda que estea alí indefenso, sei que ti nunca poderás facerme dano, porque eu xa non sinto nada, e pouco a pouco ti morrerás da impotencia xa que son inalcanzable para ti. (Ronald Luna Bonoso, 1º Bac.)

 

Volvo estar como na miña xuventude, tirado en calquera lado e inconsciente de todo. (Fran Ruiz, 1º Bac.)	Pegádeme que non vexo! Burladores do meu repouso, axudándome a sentir o mínimo sopro de dor e vida que tanto desprecei nos meus vagos días e coma vós, gocei pouco… (Daniel Díaz Silva, 1º Bac.)
Aqueles que se nubran, aqueles que brillan, chegarán a min a través do esquecemento no que a miña vida foi, un esquecemento pleno. (Juan Manuel Queiruga, 1º Bac.)	Déixovos de herdanza o que máis aprezo das miñas posesións, o meu xeito de ver a vida, pois unha vez o seu uso dea comezo, eu mesmo suxiro que a herdanza sexa compartida. (Iago Torres Parada, 1º Bac.)
Vivín canto puiden. Agora, deixádeme morrer canto queira. (Lorena Lijó Gude, 1º Bac.)	Aquí perezo eu sen dor algunha aquí descanso eu sen lamento algún lonxe de quen eu quero preto de quen eu desexo. (Rocío Patón Cadabal, 1º Bac.)
Cantas despedidas na miña vida! Esta é soamente unha máis, a máis longa, da que ninguén pode escapar e agora xa non pido máis, quero ser un bo recordo algunha vez. (Ana Mª Ramallo, 1º Bac.)	Estou a descansar non me veñas molestar. (Lorena Calviño, 1º Bac.)
Aquí xace o meu corpo, un corpo morto, sen vida un corpo podrecido e desfigurado pero ante todo un corpo de galego. (Andrés Monteagudo, 1º Bac.)	Vou facer unha petición: recordádeme polo que tiven falado non polo que tiven calado, (que non é que fora moito). (Araceli Domínguez, 1º Bac.)
Sei que a moitos non lles gustou o que en vida fixen mais que eses garden un mal recordo significa que estiven ben. (Tamara Ouviña Paisal, 1º Bac.)	O día que eu morra bailade sen parar na miña tumba así recordarei o meu fogar e aos meus queridos ruidosos veciños de arriba. (Daniel Romano Gude, 1º Bac.)
Non choredes máis, non, por favor, que se fenecín foi só para coñecer a liberdade e tranquilidade absoluta. (Sara Martínez, 1º Bac.)	Meu ben querido amigo: Aquí estou deitado, eu preferiría estar contigo, mais estaba moi cansado. (Manuel Sobrido Santos, 1º Bac.)
“Cubrirme de ganas” Petade na porta do meu cuarto sempre que por diante dela pasedes, recordade que o necesito, que vos necesito! Cubrirme de vida, cubrirme de ganas. (José Ramón Vilar Dios, 1º Bac.)	Deixádeme, non chamedes pola miña ausencia sorride porque agora estarei máis presente ca nunca. Non me molestedes máis, xa non é necesario. Sabédelo. Seino. (Paloma Bande, 1º Bac.)
Cada vez que pasedes polo meu carón cuspídeme para facerme sentir vivo, loitade para conseguir a liberdade e así poderei descansar tranquilo. (Mary González Sobrido, 1º Bac.)	Non foi unha vida tan boa, como para chorar por ela. Non foi un home tan bo, como para chorar por el. Se chorades, chorade polo mármore que xace aquí estragado. (José, 1º Bac.)
“Sempre viva” Pasade pola miña tumba, mandádeme sinais de vida, e coa vosa axuda sentireime sempre viva. (Sabela Recamán Penada, 1º Bac.)	Pisade forte onde eu caia cando pasedes polo lugar onde caín dándome así forza para poder levantarme e vivir. (Juan José Álvarez Vázquez, 1º Bac.)
Dádeme uns sinais de felicidade xa que daquela non a puiden recibir, non me importa a dor nin a frialdade o único que desexo é en paz durmir. (Cristian Torres Sampedro, 1º Bac.)	Teño que partir aquí non podo vivir, deixádeme ir que aquí non podo seguir. (Rubén Fernández Ayaso, 1º Bac.)
Xa que non podo vivir para sempre, mantédeme vivo polo menos na vosa memoria, só recordádeme como fun, o que fixen, para ben ou para mal, só facédeo. (Marco Antonio Romay Brión, 1º Bac.)	Poderás facerme o que queiras cando eu estea alí abaixo sen facer nada, aínda que estea alí indefenso, sei que ti nunca poderás facerme dano, porque eu xa non sinto nada, e pouco a pouco ti morrerás da impotencia xa que son inalcanzable para ti. (Ronald Luna Bonoso, 1º Bac.)

No verán viaxamos cos libros

Serafina, que é filla dun ladrón de bicicletas, vive coa súa tía, dona Perfecta, nunha vila mariñeira. A súa máxima aspiración é ser equilibrista nun circo con Celerífera, a bicicleta coa que consegue abraiar, e cara a iso van enfocados todos os seus esforzos, aos que non serán alleos nin a axuda do vello Elías nin as dificultades que lle ocasionan a panda de Martiño o Bravo.

Calpurnia Virginia Tate tiene once años y es la menor de siete hermanos. Corre el año 1899 en un pueblecito de Texas, y Calpurnia está muy interesada en todo lo que concierne al mundo natural, a su investigación y su entorno. Ayudada por su abuelo, un ser bastante huraño con un laboratorio propio, irá conociendo a Darwin y sus teorías, las diversas especies y subespecies que conviven con ella.

Las aventuras de BONE comienzan cuando tres primos -Fone Bone (fan irredento de Moby Dick y y con un valor inversamente proporcional a su estatura), Phoney Bone (su avaricia es la causa de muchos de los problemas de los tres primos) y Smiley Bone (empeñado en ver siempre el lado positivo de las cosas)- expulsados de Boneville, se pierden en un enorme y desconocido desierto. Cada uno por su lado consiguen llegar a profundo valle boscoso poblado por maravillosas y aterradoras criaturas.

Combinando el atractivo universal del humor con la narrativa épica el BONE de Jeff Smith se ha convertido en una de las mejores novelas gráficas que se pueden encontrar hoy en las librerías.

Clásico da literatura brasileira que conta a historia dun neno de cinco anos que comeza a percibir a vida, coas súas alegrías e tristezas. Ao non comprender o mundo dos adultos, Zezé sostén longos e emotivos diálogos cunha árbore, fala de todo o que non pode cos adultos nin tan sequera cos seus iguais, segue de plena vixencia a hora de non pasar de puntas sobre o maltrato infantil e as súas consecuencias.

Petaco nos presenta a su abuela Jovita, a su amigo Suso y al televisor de su amigo Suso… sí, este electrodoméstico también es un personaje. Durante todo el volumen nos mostrará por qué infancia y adolescencia van de la mano de las gamberradas y de las ideas de bombero, y es que es inevitable si nos queremos reír.

Alfredo va a arreglar una casa en la calle de las alamedas. Julia Barrientos es la supervisora y esta en la casa continuamente. Hay una habitación en la casa con tres grandes armarios negro. Pablo el hijo de Alfredo que lo acompaña se quedo muy sorprendido con esos armarios. Mas adelante empiezan suceder cosas paranormales, y Alfredo descubre que los armarios están malditos.

When four children accidentally stumble over a talking bird and a flying carpet, they begin to have some amazing adventures. They fly over the Taj Mahal, shop in an Indian bazaar, find treasure in an Egyptian pyramid and visit a faraway tropical island. But then the carpet begins to get old. Is this the end of their adventures?

En su último año de vida, ya aquejado de su tuberculosis, Kafka solía pasear por el parque Steglitz, en Berlín. Un día, cuando daba su rutinario paseo, Kafka presenió el llanto desesperado de una niña. No sabía qué hacer, pero al final se acercó para ayudarla. La niña, Elsi, había perdido su muñeca. Franz, en una situación nueva para él, y para intentar sacar a la niña de su inmensa tragedia, decidió contarle que su muñeca era una muñeca viajera, y que no la había perdido, algunas muñecas se van de viaje, y la tuya se fue, porque te ha enviado una carta. Se presentó a la niña como un cartero de muñecas.

Rogelio crece en un pazo gallego, en una casa llena de ausencias (el padre es un militar siempre ausente; la madre está muerta) y de misteriosos silencios (la tía Josefina vive recluida en su habitación; el abuelo no abre jamás la boca). La figura omnipresente de la abuela y su bastón como símbolo de poder y orden parecen implacables. Todo cambia cuando Rogelio conoce a Lissete, hija de rojos, y a Andrés, un mendigo que vive medio muerto en vida.

La historia narra la búsqueda por parte del protagonista y narrador, el joven periodista Jon Boix, de Vania, de una de las tres Chicas de Alambre, que lleva diez años desaparecida o tal vez muerta. Vania desapareció cuando sus dos amigas y compañeras del estrellato –Cyrille y Jess Hunt– murieron en forma traumática.

Este libro trata dun rapaz chamado Balbino. O neno é labrego e ten unha familia moi pobre, pero esto non lle impedirá que lle sucedan moitas aventuras que plasmará nun caderno. É un neno aventurero e vergonzoso, moi pícaro e valente. Pensa moito no mundo e o reflexa nos episodios na súa vida como labrego.

A mediados do século XXI a doutora Sara Mettmann, integrante do G-12, o grupo que rexe os destinos de Europa, viaxa a Galicia co seu fillo David. Mentres ela viaxa ao pasado mirando os petróglifos, David aventúrase no seu aeromóbil e intérnase nunha bosque tentado pola oportunidade de experimentar practicamente o seu xogo preferido de realidade virtual.
Coñece así a un grupo da resistencia ás Leis de Unificación cultural e lingüística (co euroinglés) que impuxeran un modelo social negador da diversidade.

A estrada transcorre na inmensidade do territorio norteamericano, unha paisaxe literalmente queimada polo que parece ser un recente holocausto nuclear. Un pai trata de salvar ao seu fillo emprendendo unha viaxe con el. Rodeados dunha paisaxe baldío, ameazados por bandas de caníbales, empuxando un carriño da compra onde gardan as súas escasas pertenzas, percorren os lugares onde o pai pasou unha infancia recordada ás veces en forma de breves bosquexos do paraíso perdido, e avanzan cara ao sur, cara ao mar, fuxindo dun frío «capaz de romper as rocas».

Tres amigos Gabriel, Lucía y Mateo se involucran sin querer en una oscura aventura en su búsqueda de su amigo Alex Urbina, desparecido sin dejar ninguna pista salvo una carta de despedida, después de entrar por error en un extraño videojuego. Durante la investigación del caso el inspector Garcés descubrirá que otros jóvenes enganchados al videojuego también han desaparecido en los últimos años y que además se han producido misteriosos asesinatos.

Luce Price cree que no es su sitio, pero ahí está, en el reformatorio Espada y Cruz de Savannah, Georgia, al que ha ido a parar después de que su casi novio muriera en un extraño incendio. El juez no lo dudó cuando ordenó su ingreso… y eso que no sabía nada de esas sombras que la acosan, seres oscuros e indefinibles de los que nunca ha podido hablar a nadie.

La historia del cómic franco-belga, y la de todo el cómic europeo, no puede entenderse sin mencionar a Spirou y Fantasio, los protagonistas de una serie que tiene más de 70 años de historia. Émile Bravo reinventa este clásico de una forma magistral. El autor francés nos propone un viaje al origen del personaje, a 1939, a una Bruselas en la que se palpa la cercanía de la Segunda Guerra Mundial.

Death Note é unha serie de manga escrita por Tsugumi Oba e ilustrada por Takeshi Obata. A historia céntrase en Light Yagami, un estudante que atopa un caderno sobrenatural chamado «Death Note», o cal é capaz de matar persoas se se escriben os nomes destas nel mentres o portador visualiza mentalmente a cara de quen quere asasinar.  Light intenta eliminar a todos os criminais e crear un mundo onde non exista a maldade, pero os seus plans serán frustrados por L, un famoso detective privado.

The Skating Detective (Ellen Hopkins) (nivel 4º ESO)

Sixteen-year-old Jonah loves roller-blading. He also wants to impress the new girl in his class, Valérie, who has just arrived from France. But when expensive computer equipment disappears from school and Jonah’s favourite teacher is accused of stealing it, Jonah is determined to find out who is behind the theft. Little does he know that his passion for roller-blading will help him solve the mystery.

Es una novela sobre el exilio y la soledad. Una tierna y bella historia protagonizada por dos ancianos bondadosos e inocentes y un bebé. Una bellísima historia escrita de manera lírica, que representa un canto a la amistad y a la humanidad. La esperanza y la lucha por una vida que empieza.

O último traballo do profesor e escritor Plácido Betanzos, que leva por título Paravea no inferno, é unha historia novelada de mariñeiros e homes que traballaban na salgadura. O autor afirma que tomou como base feitos realmente acontecidos aos que lles deu unha tinguidura de ficción. Indicou que están sacados de relatos da súa nenez: «De pequeno gustábame moito escoitar vos contos e un tío do finado do meu pai relataba estas historias, que tiven moitos anos gardadas non fondo dous recordos».

El principio del placer se compone de cinco cuentos y una novela corta, relato de formación, descubrimiento del amor y la sexualidad en medio de la corrupción, la maldad y la hipocresía. Los cuentos restantes emplean los más diversos recursos estilísticos y estructurales para explorar la amistad, el odio y la sumisión en narraciones que se pueden leer como historias fantásticas o como oblicuos testimonios de una realidad insostenible que en medio siglo no ha hecho sino cambiar todos los días, sólo para, en el fondo, seguir igual que siempre.

El último expediente llegado a la mesa de trabajo de Kristóf Kömives, juez en la Budapest de entreguerras, es el divorcio de los Greiner. Un caso más, excepto que el nombre de soltera de la mujer, Anna Fazekas, hace perder al magistrado su inmutable serenidad.

La vida en Bruguera con la dictadura de Franco como telón de fondo y la salida de sus dibujantes estrella para fundar Tío Vivo, una nueva revista que les permitiera conseguir mayores recursos, mantener el control creativo de sus personajes, etc. –lograr una mayor libertad, en definitiva–, como metáfora del régimen franquista, es el marco y la esencia de El invierno del dibujante, la nueva obra de Paco Roca, Premio Nacional del Cómic 2008 con Arrugas.

A película galega “Retornos” conta a historia de Álvaro, un home que tras fuxir de si mesmo durante 10 anos, regresa ao seu pobo para asistir ao enterro do seu pai. Alí intentará reconciliarse co seu irmán e recuperar á súa filla, pero non será fácil. Todo complícase cando Álvaro atopa a unha muller morta na estrada. Álvaro, que teme pola seguridade da súa filla, comeza unha investigación nun pobo no que nada é o que parece e todos teñen algo que esconder.

This true story follows the strange, tragic and sad life of John Joseph Merrick, also known as the Elephant Man. So deformed that he looked like a monster, Merrick joined the freak show to survive. But when “human curiosities” became illegal, Merrick found his way to the London Hospital, where a courageous doctor transformed him into a gentleman.

Thierry Guetta es un un francés que vive en Los Ángeles y cuya única obsesión es grabarlo todo con su cámara de vídeo. Poco a poco se va introduciendo en el mundo del arte urbano y llega a conocer a Bansky, el artista urbano más famoso de la historia. En los títulos de crédito oficiales no aparece ningún director o guionista, tan sólo “Un film de Bansky”.

O paso inexorable do tempo condeou ao esquecemento a moitos xoguetes de tea, cartón ou madeira, creados anos atrás por mans artesás. Os nenos de hoxe en día sucumben ante as luces, sons e movementos dos artiluxios fabricados a base de sofisticados trebellos tecnolóxicos. Pero ningún deles co encanto e a bondade de compañeiros de xogos como o boneco desta conmovedora historia…

Contamos cun gran número de libros das editoriais Kalandraka e  Faktoría K de Libros (para máis información, preme nos nomes das editorias )

“Libros para público infantil, pero tamén para lectores adultos ávidos de novas experiencias creativas. Libros convertidos en ferramentas que axuden a entender o mundo dende a liberdade, a tolerancia e o compromiso.”

Tierra sonámbula de Mia Couto na próxima reunión do Club de Lectura

Un neno e un vello, Muidinga e Tuahir, sobreviven entre os ferros queimados dun autobús ( machimbombo) escondidos, a medias, da guerra que lles rodea, da morte que se achega e que repousa entre os pasaxeiros asasinados no camiño. Entre as posesións dun deles , nunha maleta que xa non irá a ningunha parte, atopan uns cadernos (uns diarios) que falarán, a través das palabras de Kindzu, de Mozambique, da guerra, do amor, das loitas, de pantasmas, de tribos, de casuchas, de forzas da natureza, de maxia, de leccións e pasados, santos e espectros, mitos, ritos, auga, luz, árbores, vinganzas, ferezas, esperanzas, desfeitos, morte e vida.. Os cadernos suporán para o neno e o vello, non só entretemento, senón esperanza, que quizais non lles leve a ningunha parte, pero xa é máis do que teñen; e atoparán, entre esas páxinas feridas un explicación a cousas que pasan, e quizais ás súas propias vidas.

A reunión será coma sempre na sede do Ateneo Valle-Inclán (bar Plaza) á 20:30 do xoves 16 de xuño.